Casey Watson jak Cathy Glass opiekuje się najbardziej skrzywdzonymi przez najbliższych dziećmi. Prowadzi dom zastępczy dla dzieci z największymi problemami psychologicznymi i wychowawczymi. Takich, z którymi nikt już nie mógł sobie poradzić. A potem - jak Cathy Glass - opisuje ich historie: jeszcze bardziej tajemnicze, jeszcze bardziej drastyczne i przejmujące. I od debiutu w 2011 zajmuje wysokie miejsca w Top 10 brytyjskich lisy bestsellerów.Jej popularność rośnie w zawrotnym tempie. W dziewięć miesięcy w Wielkiej Brytanii sprzedano 125 tysięcy egzemplarzy jej książek. W ciągu roku wydała 4 bestsellery, w 2013 wyda 3 następne tytuły, a w 2014 opublikuje ósmą książkę.Dziewczynka, która trafi a do Watsonów, ma u nich przebywać tymczasowo: jej stała opiekunka przechodzi załamanie nerwowe, Sophia jest u niej od półtora roku, odkąd jej matka uległa tajemniczemu wypadkowi.Ale od pierwszej chwili Casey czuje niepokój, który stopniowo zamienia się w coraz większy lęk. Sophia wygląda bardziej jak osiemnastolatka niż dwunastolatka. Prowokuje mężczyzn niedwuznacznym erotycznym zachowaniem. Kobietami gardzi.I każdy musi robić to, czego ona chce. Bo jeśli nie, wie, jak sprawić, żeby tego pożałował.Casey, jej mąż i dorosłe dzieci są najpierw zakłopotani i skrępowani. Potem pojawiają się podejrzenia, że nie powiedziano im wszystkiego. A wreszcie strach - bo nie wiedzą, kim naprawdę jest Sophia: zagubioną dwunastolatką czy Lolitą, dziewczynką z problemami psychicznymi czy wyrachowaną manipulantką, dzieckiem po koszmarnych przejściach czy potworem. Jedno jest pewne: dopóki Sophia mieszka z nimi, nie są bezpieczni.Tylko Casey, mimo śmiertelnego zagrożenia, nie rezygnuje z walki. Dla niej Sophia to tylko chore, skrzywdzone dziecko. I tylko ona słyszy w jej przerażających czynach rozpaczliwy krzyk o ratunek.Casey Watson ma nie tylko wielkie serce i umiejętność dotarcia do najbardziej skrzywdzonych dzieci, ale i talent literacki. Tworzy trzymające w napięciu jak najlepsze thrillery, rozdzierające serce, ale i inspirujące książki. Dramatyczną historię swojego pierwszego skrzywdzonego dziecka opisała w 2011 roku w Chłopcu, którego nikt nie kochał - bestsellerze z Top 10 "The Sunday Times" przez kilkanaście tygodni.

Tu polowali i biesiadowali.Łańsk - tajny, elitarny, partyjno-rządowy ośrodek wypoczynkowy, ukryty w podolsztyńskich lasach, został zorganizowany z myślą o Bierucie.Służył także Gomułce, Gierkowi, Jaroszewiczowi orz kilkunastoosobowej grupie prominenckich rodzin.Tutaj gościli wielcy tego świata : Chruszczow, Breżniew, Tito, Brandt, Szmidt, Giscard d`Estaing, Reza Pahlawi.Po upadku władzy komunistycznej Łańsk nie został zlikwidowany.Tutaj jesienią 1989 roku, bez rozgłosu, spotkali się Wałęsa i Mazowiecki.

Zaalarmował ich hałas. Wybiegli z pokoju i zobaczyli tatę. Zwisał na sznurze nad schodami.

Robbie ma pięć lat, kiedy jego ojciec po samobójczej próbie trafia do szpitala psychiatrycznego. Matka wcześniej zajęta wyłącznie kolejnymi kochankami, teraz znika na dobre. Starszy brat Robbiego zostaje umieszczony w domu dziecka Haut de la Garenne, a Robbie i jego trzyletni braciszek - w Sacré-Coeur, sierocińcu prowadzonym przez siostry zakonne.

Ogromny ponury gmach przeraża chłopców od pierwszej chwili. Ale gorsze jest to, co dzieje się za jego murami. Bicie, chłostanie pejczem, ciemny kurnik, w którym za karę zamyka się dzieci jak w karcerze. Okrucieństwo zakonnic jest niewyobrażalne. Uderzony w głowę brat Robbiego doznaje nieodwracalnego urazu mózgu.

Kiedy Robbie zostaje przeniesiony do Haut de la Garenne, myśli, że to koniec horroru.Tu są książki, telewizor, ogród. i pokoje kar, gdzie wychowawcy znęcają się nad chłopcami. I jeszcze bardziej koszmarne miejsca...

Robbie spędził w sierocińcach dziesięć lat. I przez dziesięć lat nikt nie przyszedł bezbronnym dzieciom z pomocą.Prawda o tym, co działo się za murami domów dziecka na wyspie Jersey, wyszła na jaw, dopiero kiedy Robbie był już dorosły. Skandal poruszył opinię publiczną, ale nie zwrócił dzieciństwa tym, którzy stracili je bezpowrotnie. Ludziom takim jak Robbie Garner.
Jego wstrząsające wspomnienia spisała Toni Maguire - ofiara molestowania w dzieciństwie i autorka bestsellerowych autobiografi i Tylko nie mów mamie i Kiedy tata powraca.
Po sukcesie swoich książek dostawała tysiące listów od ludzi krzywdzonych w dzieciństwie. Postanowiła wykorzystać swoje tragiczne doświadczenia i wyjątkowy talent literacki, spisując traumatyczne wspomnienia innych w bestsellerowych biografiach.

Zaledwie przed siedmiu laty Marcin Szczygielski zadebiutował jako autor książek dla młodzieży (Omega). Wtargnął do tego świata z przytupem - rychło zgromadził pokaźną liczbę trofeów literackich. Żywa, plastyczna wyobraźnia, talent do szczegółów, wiarygodne portrety dziecięce - wszystko to rozstrzyga o poczytności autora. Szczygielski pisze LEKKO na WAŻKIE tematy, a to jest godna każdej nagrody ekwilibrystyka.

Nie inaczej jest i tym razem - autor umieszcza akcję swojej książki w peerelowskim "bidulu", jak nazywane bywają Domy Dziecka. Jego bohater to wrażliwy dziesięciolatek, który dobrze opanował sztukę mimikry, co jest warunkiem przetrwania w bezdusznej instytucji opiekuńczej. Póki w otoczeniu Michała jest jedna choćby osoba godna zaufania i jeden przyjaciel - życie wydaje się znośne. Ale kiedy i tego zabraknie - następuje nieuchronny kryzys. Uratowany z opresji chłopiec ląduje w szczególnym domu dla dzieci z trudną przeszłością. Wraz z nim do grona podopiecznych dołącza czternastolatka - krnąbrna, bystra, egocentryczna... i zwariowana na punkcie aktorstwa. Pod jej dyktando powstaje Teatr Niewidzialnych Dzieci - aktorska trupa skrzyknięta na potrzeby jednego, grudniowego spektaklu. Jest rok 1981, wokół sceneria Polski posierpniowej, razem z jej atrybutami: kolejkami, kartkami, saturatorem i trabantem...
Wzruszenie i komiczna groteska konkurują ze sobą na przemian w tej książce. Autor pozwala swoim młodym czytelnikom zajrzeć w realia Polski minionej i w niełatwą egzystencję dziecka z "bidula". Nie ma tu łatwego happyendu, ale jest furtka i ścieżka - ku lepszemu. [Joanna Olech]